چند نمونه فیلم کلاسیک برای تماشا در ایام قرنطینه خانگی - وبلاگ بیازیان

به گزارش وبلاگ بیازیان، خبرنگاران/خراسان رضوی این روزها همه درگیر ویروس کرونا و به نوعی محافظت از خود در مقابل این ویروس هستند و در این روزها چگونگی سپری کردن اوقات فراغت به یک دغدغه تبدیل شده است.

با توجه به زمانی که این روزها در اختیار داریم، می توانیم در کنار انجام کارهایی مانند مطالعه کتاب، آشپزی و حتی دورکاری، زمانی را هم به تماشای فیلم اختصاص دهیم. در ادامه به معرفی فیلم هایی از جمله بودن یا نبودن، تعصب، خواننده جاز و ژنرال که از بهترین های سینمای کلاسیک جهان هستند، می پردازیم.

بودن یا نبودن

فیلم سینمایی بودن یا نبودن محصول سال 1941 کشور آمریکاست که ارنست لوبیچ آن را کارگردانی نموده و فیلم نامه این فیلم نیز توسط ادوین جاستوس مایر بر اساس داستانی از لوبیچ و لنگیل نوشته شده است. بازیگرانی از جمله کارول لمبارد، جک بنی و رابرت استاک در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند.

ارنست لوبیچ کارگردان آلمانی این فیلم در دوران جنگ جهانی دوم به آمریکا مهاجرت کرد. او در سال 1942 و اوج جنگ کمدی سیاه بودن یا نبودن را ساخت. داستان این فیلم در شهر ورشو لهستان و درست قبل از آن که نیروهای نازی به شهر حمله نمایند، اتفاق می افتد. یک گروه تئاتر مشهور در این شهر فعالیت می نمایند که ستاره های آن جوزف و همسرش هستند. گروه تئاتری مشغول تمرین یک نمایش به نام گشتاپو هستند که در آن نیروهای نازی را به سخره می گیرند.

تمرکز کارگردان در ابتدای فیلم بر رابطه خلبان و همسرش است اما اتفاق مهم این اثر در نیمه دوم پس از حمله آلمان ها و زمانی که بازیگران مجبور می شوند از قدرت بازیگری خود شبیه به سلاحی علیه نازی ها استفاده نمایند، رخ می دهد؛ اینجاست که دستاوردهای حیرت انگیز کارگردان معین می گردد.

کمدی این اثر تلفیقی از شوخی های موقعیت و شوخی های کلامی است که با بازی فوق العاده ستاره های آن و استعداد لوبیچ در نوشتن فیلمنامه های سه پرده ای و زمان بندی درست شوخی ها و تکرار صحنه ها فیلم بودن یا نبودن را هنوز که هنوز است سرگرم نماینده می نماید.

بودن یا نبودن را بنیاد ملی فیلم آمریکا در سال 1996 هم به لحاظ فرهنگی، تاریخی و زیبایی شناسی به عنوان اثری معیار به ثبت رساند.

خواننده جاز

فیلم سینمایی خواننده جاز را آلن گراسلند در 1927 کارگردانی کرد. فیلم خواننده جاز نخستین فیلم ناطق سینماست و با وجود فیلم نامه ضعیف اما تحولات عظیمی به وجود آورد. اولین بار در تاریخ بود که تماشاگران صدای فیلم را می شنیدند.

گفته شده است فیلم خواننده جاز با این که با معیارهای امروزی فیلم سازی فاصله دارد اما تسلط گراسلند در به تصویر کشیدن لوکیشن های نیویورک، جهان مهاجران و عرصه نمایش ستودنی است.

داستان این فیلم در خصوص نوجوانی به نام جکی است که عاشق خواندن آوازهای جاز است. این در حالی است که پدر او فردی کاملا مذهبی بوده و دوست دارد پسرش آوازهای مذهبی بخواند؛ کاری که پنج نسل در خانواده آن ها رسم بوده اما جکی با گرایش به خواندن جاز در حال زیر پا گذاشتن رسم و رسومات است. شاید بتوان گفت تنها دلیل جذب مخاطب برای تماشای این فیلم می تواند عنوان نخستین فیلم ناطق سینمای جهان باشد.

ژنرال

باستر کیتون و کلاید براکمن وظیفه کارگردانی فیلم سینمایی ژنرال را برعهده داشتند که این فیلم در سال 1926 یکی از آثار برتر کیتون و سینمای صامت به شمار می آید. از بازیگران آن نیز می توان به باستر کیتون، جو کیتون، ماریون مک و چارلز هنری اسمیت اشاره نمود.

فیلم صامت ژنرال بر اساس یک ماجرای واقعی ساخته شد و صحنه های این فیلم به کارگردانی کیتون در لوکیشن های واقعی تصویربرداری شده است. از ویژگی های این فیلم می توان به حرکت دوربین همزمان با حرکت قطار اشاره نمود که در آن دوران زحمت زیادی داشته است.

داستان این فیلم در خصوص فردی عاشق پیشه است که برای اثبات مردانگی خود به نامزدش می خواهد راهی جنگ های داخلی آمریکا گردد اما چون ریزه میزه و شنماینده است، او را نمی پذیرند. انتها کیتون که بازیگر اصلی این فیلم است در اثر اتفاقی بامزه در جریان ماموریتی خطرناک قرار می گیرد.

کیتن در این فیلم با واقع نمایی و استفاده درست از قطارها، ریل ها، پل ها، توپ و سربازان دشمن، ماشین و جنگ جهانی را که هر دوی این ها را چون بلایای طبیعی اجتناب ناپذیر می دانست، به سخره می گیرد. ژنرال با اینکه در نخستین سال پخش با استقبال خوبی از سمت مخاطبان روبه رو نشد اما امروزه بسیاری از منتقدان آن را شاهکار می دانند. همانطور که خود باستر کیتون این فیلم را محبوب ترین فیلمش معرفی نموده بود.

ژنرال با پخش دوباره در سال 1962 موفقیت های تازه ای به دست آورد. هم چنین در رای گیری جهانی منتقدین در سال 1967 به عنوان یکی از 12 فیلم از بهترین کمدی های تاریخ سینما شناخته شد.

هنگامی که در سال 1962 مجددا پخش شد، از موفقیت جهانی جدیدی برخوردار شد. در رأی گیری جهانی منتقدین در سال 1967 به عنوان یکی از 12 فیلم از بهترین کمدی های تاریخ سینما شناخته شد؛ در ادامه انجمن ملی فیلم آمریکا در سال 2007 نام این فیلم را در رده هجدهمین فیلم برتر تاریخ سینما قرار داد.